ArtykułyZobacz wszystkie teksty
18 marca 2016 r. Unia Europejska podpisała porozumienie z Turcją, które ma pomóc Brukseli poradzić sobie z tzw. kryzysem migracyjnym. UE przyparta do muru poszła na ustępstwa, o które Ankara od lat bezskutecznie zabiegała. Chcąc rozwiązać problem uchodźców poza granicami Schengen, Unia ma rozszczelnić je dla Turków, m.in. poprzez zniesienie wobec nich obowiązku posiadania wiz krótkoterminowych.
Turyści odwiedzający ten region w samym Kaipingu raczej się nie zatrzymują. Wyjątek stanowią osoby niebędące częścią zorganizowanych, podróżujących autokarem wycieczek. Po 2-3 godzinach spędzonych w publicznym autobusie z Kantonu bądź Shenzhen wynajmują one tu samochód z kierowcą albo wypożyczają rowery. Właściwym celem ich wycieczek jest bowiem nie samo miasto, ale otaczające je wioski. Przemieszczając się między nimi, mija się charakterystyczne dla tej strefy klimatycznej bananowce i mangowce, rosnące wzdłuż dróg przecinających równie typowe pola ryżowe. Przejeżdża się zarazem obok obiektów unikatowych i właściwych tylko dla tej okolicy - wielopiętrowych, często bogato zdobionych wież, nazywanych diaolou (forteca, wieża obronna).
Od połowy 2015 r., w związku z tzw. kryzysem uchodźczym, media oraz politycy - także w Polsce - biją na alarm. Mówi się o inwazji muzułmanów na Europę na niespotykaną dotąd skalę i o największej masie uchodźców w okresie powojennym. Abstrahując od języka, którym operuje się w dyskursie medialnym i politycznym, a który wymaga osobnej analizy, warto zastanowić się przez chwilę, czy rzeczywiście mamy do czynienia z fenomenem niespotykanym w Europie od końca II wojny światowej i czy problemy związane z integracją imigrantów są nowe. Koniec wojny w maju 1945 r. nie położył kresu przymusowym wędrówkom ludów. Wysiedlenia Niemców, akcja „Wisła”, przesiedlenia Polaków ze Wschodu trwały jeszcze przynajmniej kilka lat. Wojna zmieniła oblicze Europy w wielu wymiarach, także w obszarze migracji, co wynikało ze zmiany ładu światowego.
